من در سرزمینی زاده شده ام که کوه هایش تنها میخ سترگ سنگی نبودند. من در سرزمینی زاده شده ام که کوه هایش سرچشمه آبادانی اند. سرچشمه ی داستان ها و اسطوره ها و فرهنگ ها سرزمینی که کوه هایش به وسعت تاریخ در دل خود قصه دارند. سرزمینی که بر فرازای دماوندش آرش ایستاد و کمانش مرز ایران را گرفت. و در دامنه های همین دماوند فریدون ضحاک را در بند کشید تا بد کردان بدانند که در ایران پلشتی و بدی تا همیشه در بند است. من در سرزمینی زاده شده ام که بر فراز سبلانش دریاچه ای است که آب آن نیرو بخش است. می گویند کشتی نوح بر فراز همین سبلان در میان آب های سرکش آرام گرفت و می گویند زردتشت بر فراز همین کوه آرامیده است. من در سرزمینی زاده شده ام که قالیچه ی حضرت سلیمان بر بلندای کوه سلیمانش ایستاد. کوهی که اکنون تخت سلیمان می نامندش. من در سرزمینی زاده شده ام که فرهاد بر دیواره کوه بی ستون آن برای عشقش کتیبه تراشید. کوه های سرزمین من سرشار از قصه ها و اسطوره ها هستند. کوه های سرزمین من زندگی بخش اند. من کوه های سرزمینم را دوست دارم...